Η Μύκονος και το Χωροταξικό

Είμαι εξοργισμένη. Είμαι μυκονιάτισσα, 23 χρονών, και νιώθω μία οργή μέσα μου να μεγαλώνει.

Απόψε πήγα στην ενημερωτική εκδήλωση για το Χωροταξικό της Μυκόνου. Μια καλή προσπάθεια από τους οργανωτές, αυτό να λέγεται. Καθώς οι δύο ομιλιτές αδέξια προσπάθησαν να εξηγήσουν κάποια πράγματα μέσα από επαγγελματική πείρα, κοιτώντας γύρω μου πραγματικά αναρωτήθηκα ποιό ακριβώς ήταν το κύριο θέμα της συζήτησης. Κατά το τελείωμα των διαλέξεων που δόθηκαν από τους δύο ομιλιτές με κυριάρχισε μια αίσθηση πνιγμού, γιατί μιλώντας με όρους δικούς τους και ακαδημαϊκούς, κατάφεραν να με πνίξουν. Σίγουρα δεν ειναι λάθος. Αλλά σε μια εκδήλωση που γίνεται ουσιαστικά για να ενημερωθούν οι απλοί κάτοικοι του νησιού και όχι οι πολιτικοί του, χρησιμοποιόντας ειδικευμένη ορολογία ο στόχος αυτός χάνεται.

Τέλος πάντων. Το θέμα μου είναι άλλο. Γιατί η οργή? Κατάλαβα, μετά από έναν τρίωρο διάλογο, πόσο άρρωστη είναι η χώρα μας. Το νησί μας. Κατά την διάρκεια της ζωής μου έχω δεί το λουλούδι που ήταν κάποτε η Μύκονος σιγά σιγά να να μαραίνεται και να αργοπεθαίνει. Ανάμεσα στις βίλλες και τα ξενοδοχεία, τους οικισμούς και τα εμπορικά κέντρα, η ψυχή που είχε κάποτε αυτός ο πανέμορφος τόπος φαίνεται να σβήνει. Αυτοί που παίρνανε τις αποφάσεις όταν εγώ και οι συνομίλικοί μου είμασταν βρέφη ακόμα, δεν είχαν ποτέ το θάρρος να σκεφτούν το δικό μας μέλλον, τη δικιά μας ζωή και τη δουλειά που θα πρέπει να κάνουμε εμείς όταν ο δικός τους ο κόσμος καταρρεύσει. Ανάμεσα στα λαδώματα και τα φακελάκια, πρέπει τώρα η δική μου γενιά να τα καθαρίσει όλα. Και πραγματικά αναρωτιέμαι, αν αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά καταλαβαίνουν το βάρος αυτό που τοποθετήθηκε πάνω στους δικούς μας ώμους. Μέσα απο αυτήν την εκδήλωση απλά κατάλαβα πως η φλυαρία έχει κυριαρχίσει όλα αυτά τα χρόνια, βάζοντας την πράξη στη σκιά. Γι'αυτό και πιστεύω οτι τα λόγια σε αυτή τη φάση ειναι περιττά. Γιατί να με νοιάζουν οι μελέτες, αν αυτοί που τις ερεύνησαν δεν εχουν πατήσει πόδι στο νησί? Γιατί να με νοιάζουν οι μελέτες αφού μπορώ να λαδώσω τον ξάδερφο της πεθεράς της αδερφής μου για να μου χτίσει το αυθαίρετο?

Για μένα, λίγα από αυτά που ειπώθηκαν απόψε είχαν ουσία. Όμως αυτό που με ταρακούνησε ήταν οτι πραγματικά συνειδητοποίησα πως αν δεν αλλάξουμε εμείς την δικιά μας νοοτροπία, δεν θα αλλάξει τίποτα. Γιατί αυτή η χώρα μπορεί να κατάφερε απο θαύμα να επιβιώσει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά έχει πλέον φτάσει στο σταυροδρόμι και πρέπει εμείς να της αλλάξουμε πορεία. Πρέπει να μιλάμε ανοιχτά για τις παρανομίες που γίνονται ΚΆΘΕ ΜΈΡΑ, και όχι να τις αγνοούμε, και να τις θεωρούμε μέρος της ελληνικής κουλτούρας. Ήρθε η ώρα να χαράξουμε εμείς τον καινούριο δρόμο για την Μύκονο, και να το συζητάμε κάθε μέρα. Να το πολεμάμε. Γιατί τελικά, απ'ότι φαίνεται, εξαρτάται μόνο απο εμάς.